Doorsnee. Dat is het verhaal van Nele* (22) niet. En ook haar kot in het hartje van Antwerpen is dat niet. De muren lijken haast behangen met postkaarten, tekeningen en briefjes. “Veel van mijn kaartjes heb ik gekregen tijdens mijn verschillende opnames”, deelt Nele. Sinds 2014 leeft ze in en uit psychiatrische centra voor haar persoonlijkheidsstoornis.
“Ik belandde in mijn eerste depressie door het gepest op school”, getuigt Nele. “Eerst was het uitschelden, daarna volledig uitsluiten. Ik hoorde er totaal niet bij en was nergens nog gewenst. Ik heb op drie verschillende middelbare scholen gezeten, maar het gepest bleef me achtervolgen.” Een nieuwe school betekende nieuwe pesters. “Waarom ze me iedere keer weer pestten? Omdat ze me te verlegen vonden, en ja, ook mijn gewicht speelde mee.” Toch praatte Nele er met niemand over tot ze in het vijfde middelbaar zat, toen de pesters het internet ontdekten. “En cyberpesten, dat kan je niet verbergen.”
“Het voelde alsof niemand me nog kon helpen”
Een jaar later ondernam Nele zelf actie, want leerkrachten die ingrepen en zelfs het klasgesprek samen met de leerlingenbegeleiding hadden de situatie niet verbeterd: “In het zesde heb ik alle gemene Facebookposts afgedrukt en aan de directie getoond. Maar die vond dat ze er niets meer aan kon doen omdat de pesterijen al zo uit de hand gelopen waren. Ik was boos en ook thuis ging het niet goed. Het voelde alsof niemand me nog kon helpen.” Toen stopte Nele met school en liet ze zich voor het eerst opnemen.
“De pijn die in mijn hoofd zat, wou ik ergens anders voelen”
Mentale stoornis
Tijdens die eerste opname kreeg Nele de diagnose van persoonlijkheidsstoornis. “Psychologen hebben nooit verder gespecifieerd welke persoonlijkheidsstoornis ik precies heb.” Persoonlijkheidsstoornissen worden opgedeeld in drie groepen: in groep A valt vreemd of excentriek gedrag, in groep B theatraal, emotioneel of grillig gedrag en in groep C gespannen of angstig gedrag. “Soms kan ik ineens een moeilijk moment hebben of heel emotioneel worden zonder aanleidingen. Ik heb dan precies kortsluiting in mijn hoofd en weet niet waarom ik me zo voel.”
“Zelfmoord is niet de oplossing, eraan werken wel”
“Ik begon mezelf te snijden omdat ik rust wou in mijn hoofd. De pijn die in mijn hoofd zat, wou ik ergens anders voelen. Tijdens het snijden stonden mijn gedachtes stil, was mijn hoofd leeg. Maar meteen erna had ik iedere keer spijt. Toch heeft het lang geduurd voor ik ermee kon stoppen.”
In 2016 zat Nele zo in de knoop met zichzelf, haar verleden en haar mentale gezondheid dat ze geen uitweg meer zag en een zelfmoordpoging ondernam. “Ik vind het niet makkelijk om aan die periode terug te denken. Het deed me veel pijn om de reacties te zien van mijn omgeving, want mijn familie was boos en verdrietig omdat ik geprobeerd had op te geven. Net omdat mijn ouders zo boos waren, besefte ik wat ik hen zou aangedaan hebben als het gelukt was. Ik heb geleerd dat je niet mag vluchten voor je problemen, want dan stapelen ze alleen maar op. Zelfmoord is niet de oplossing, eraan werken wel.”
Specifieke hulp
“Er zouden meer afdelingen moeten komen voor precieze problemen”, vindt Nele. Tot afgelopen augustus was ze in een gespecialiseerde opname in Gent.
“Die specifieke opnames voor persoonlijkheidsproblematiek kan je enkel vinden in Gent en Duffel. Ik heb een half jaar moeten wachten voor ik er terecht kon. Die periode was heel onzeker, zo wist ik bijvoorbeeld niet of ik mijn semester in volwassenenonderwijs kon afmaken. Elke week vroeg ik me af of ik eindelijk hulp zou krijgen.” Omdat het wachten zo zwaar viel, besloot Nele in de tussentijd een korte, algemene opname te doen.
In Gent volgde ze verschillende therapieën, in groep maar ook individueel. “Die laatste opname heeft me ver vooruit geholpen. Ik had ervoor veel dissociaties: dan leek het net alsof ik alles uit het verleden terug meemaakte. Met de juiste medicatie en ondersteuning is dat verbeterd. Ook heb ik in Gent mijn medicatie kunnen afbouwen. Ik heb een tijd vijf verschillende soorten antidepressiva en antipsychotica moeten nemen. Vandaag neem ik er nog één, twee als het echt niet gaat.”
Gemotiveerd en gepassioneerd
Om toch nog haar secundair diploma te halen, volgt Nele twee dagen in de week webdesign in het volwassenenonderwijs. Al is dat niet altijd even makkelijk: “Ik heb nog veel moeite om mijn concentratie te vinden, zeker tijdens het eerste uur. En om die dan daarna niet meteen te verliezen”, lacht ze.
“Maar ik wil het heel graag. Ik was jaloers op mijn jongere zus omdat zij afgelopen schooljaar wel gewoon kon afstuderen in het middelbaar, terwijl ik nog altijd dat diploma niet heb.”
Ontwerpen is één van Neles vele passies. Op haar onderbeen staat een zelfontworpen tattoo van een hartslag met muzieknoot. “Ik heb heel veel aan muziek. In mijn eerste opname heb ik beslist om terug te gaan zingen en dat heeft me er toen weer bovenop geholpen”, zegt Nele terwijl haar gezicht helemaal ontspant. Ze houdt van dansen, zingen en acteren, dat zie je.
“Ik speelde al eens mee in een musical en binnenkort doe ik voor een derde keer auditie om zo’n avontuur nog eens mee te maken.”
Ze stroopt haar linkermouw omhoog, waar op haar pols ‘Strong’ in sierlijke krulletters met twee vlinders te zien is. “Deze heb ik laten zetten na mijn eerste gespecialiseerde opname omdat ik me sterker voelde dan ervoor.”
En op haar rechterpols: ‘My Story Isn’t Over Yet’. “Die heb ik laten zetten na mijn zelfmoordpoging. Ik besefte dat ik mijn leven niet zomaar voorbij mocht laten gaan”, vertelt ze moedig.
Stabiele toekomst
“Omdat het nu redelijk goed gaat, heb ik beslist om enkel om de twee weken met mijn psychologe af te spreken. Mijn kot, mijn studie, mijn psychologe betaal ik zelf. Gelukkig krijg ik een uitkering van het OCMW omdat ik nog studeer. Maar volgend schooljaar ga ik opzoek naar een goedkoper kot, want het is allemaal zo duur, hé.”
“Ik hoop dat ik volgend jaar afstudeer in webdesign en meespeel in een musical. Ik wil stabiel blijven, geen opnames meer nodig hebben. Ik ga altijd mijn mindere momenten hebben – zoals iedereen dat wel eens heeft – maar ik hoop dat ik daar goed mee kan blijven omgaan.”
Nele ziet haar vooruitgang dagelijks: “Ik heb een app waarop staat hoeveel dagen ik al clean ben van snijden en daar kan ik me aan optrekken. Nu sta ik op 209 dagen clean en ik hoop dat het aantal dagen enkel omhoog blijft gaan.”
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via http://www.zelfmoord1813.be
(*Omwille van haar privacy, wil Nele haar achternaam niet online)
Nelke Roose 